Osteopathie is ontstaan in de tweede helft van de negentiende eeuw. Dit is de beginperiode van de moderne geneeskunde: rijk aan ontdekkingen, maar arm aan therapeutische oplossingen. De grondlegger van osteopathie is dokter Andrew Taylor Still (geboren in 1828 in Virginia, VS). Na zijn studies in de geneeskunde diende hij tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog als chirurg in het leger van de Unie. In 1864 overlijden drie kinderen van dokter Still aan hersenvliesontsteking. Deze tragische gebeurtenissen sterkten hem in zijn overtuiging dat de toenmalige therapieën ontoereikend en soms zelfs gevaarlijk waren. Hij keerde terug naar de oude traditie van de hippocratische geneeskunde waar de patiënt – en zijn omgeving – op de eerste plaats komt en waar veel aandacht gaat naar de wervelkolom en de pathologie ervan. Uit deze heroriëntatie ontstond zijn diagnostisch en therapeutisch systeem: ‘osteopathie’. Hierin herkennen we de Griekse woorden osteon (bot) en pathos (lijden). De osteopaat behandelt echter meer dan het bot: hij behandelt de patiënt in zijn geheel, waarbij hij de mens als een biologische eenheid bekijkt.
Causopractie en osteopathie liggen sterk in elkaars verlengde. Beide zijn gebaseerd op de wetten van oorzaak en gevolg en hebben een holistische visie. Hoewel veel osteopaten zich bijscholen op verschillende domeinen en verder willen reiken, hanteert volgens het Belgische staatsblad de osteopaat deze holistische visie alleen om de biomechanische component (weefsels en gewrichten) te behandelen:
“Osteopathie is een therapeutische en diagnostische manuele benadering van pathologieën. In het kader van een eerstelijnsopvang van de patiënten, richt ze zich uitsluitend op het disfunctioneren van het locomotorische stelsel en het perifere zenuwstelsel. Osteopathische pathologieën die niet onder bovenvermelde definitie vallen, worden in de tweede lijn benaderd.” (Kamer osteopathie, advies K2)
Daarentegen hanteert causopractie de holistische visie ook op de psychische, emotionele, biochemische en energetische toestand. Door deze componenten mee in kaart te brengen, kan Causopractie meer antwoorden bieden op de hedendaagse problemen van de patiënt dan de osteopaat. Deze klachten zijn immers van heel andere aard dan het tijdperk waarin osteopathie ontstond, waarin voornamelijk klachten van biomechanische aard waren. Vandaag spelen de biochemische en mentaal-emotionele invloeden echter een veel grotere rol. Het is dus nodig om de osteopatische visie uit te breiden, wil men trouw blijven aan de wetten van oorzaak en gevolg.
Gelijkenissen met osteopathie
- Door manuele manipulatie van wervelkolom en gewrichten blokkades opheffen
- Filosofie: ‘het lichaam kan zichzelf genezen’
- Benadering gebaseerd op de wetten van oorzaak en gevolg
- Holistische visie
Verschillen met osteopathie
- Osteopathie heeft een specifieke focus op de mobiliteit van gewrichten en weefsels. Causopractie brengt ook de biochemische, mentaal-emotionele en energetische componenten in kaart.
- Osteopathie is een diagnostische manuele benadering (werkhypothese in diagnoseproces), Causopractie maakt ook gebruik van andere evaluatieve benaderingen.